Tuesday, October 17, 1989

Moved away from the hiding places of the porn magazines, which I diligently maintained with my friends during the summers in the village, the memory of the images I had seen was fading. On the other hand, the stories I had read were amplified.
The new words I was learning, but also the complementary discourse on the story, as I was trying to convey it to my Athenian friends during school intermissions, created a new, bigger story with more details and new images that my imagination had added. After all, which of the two was more effectively appropriate, the photo or the text itself? The photo that showed you the object of desire or the text that put you in the process of imagining the object of desire based on your tastes?

Αρκετά σημαντικό μέρος της ύλης στα πορνοπεριοδικά τη δεκαετία του 80', καταλάμβαναν οι πορνικές ιστορίες. Κυρίαρχη παρέμενε σε έκταση η φωτογράφιση, η οποία έδειχνε να έχει γίνει τελείως ευθύγραμμα με βάση το κείμενο. Τις περισσότερες φορές όμως ήταν μία κατασκευασμένη ιστορία, ερχόμενη να προσαρμοστεί σε “φασόν φωτογραφικές παραγωγές” εισαγόμενες από το εξωτερικό. Όσο το κείμενο, μέσο της αυθεντικότητας, που μεταφέρει ο γραπτός λόγος, λειτουργούσε ενισχυτικά για την εικόνα, τόσο η τελευταία ως αποδεικτικό στοιχείο ότι το κείμενο δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας ενός φαφλατά, ενίσχυε την εντύπωση, ότι όντως η όλη ιστορία έτσι είχε γίνει.
Αυτή η επιταχυνόμενη αλληλοδιείσδυση των δύο στοιχείων, φούντωνε τη φαντασίωση του αναγνώστη ώστε η τελευταία να επιτύχει τον επιθυμητό στόχο του ερεθισμού. Έμοιαζε σαν ο αναγνώστης να γίνεται το μπαλάκι του “ping-pong” σε ένα τραπέζι που οι παίκτες παίζουν όλο και πιο γρήγορα, καθώς τα πρόσωπα τους αναψοκοκκινίζουν από ένταση.

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 1989

Απομακρυνόμενος από τις κρυψώνες των πορνοπεριοδικών, τις οποίες συντηρούσα επιμελώς με τους φίλους μου, τα καλοκαίρια στο χωριό, εξασθενούσε και η μνήμη των εικόνων που είχα δει. Από την άλλη οι ιστορίες που είχα διαβάσει ενισχύονταν.
Οι νέες λέξεις που μάθαινα, αλλά και ο συμπληρωματικός λόγος πάνω στην ιστορία, όταν προσπαθούσα να τη μεταφέρω στους Αθηναίους φίλους μου, στα σχολικά διαλείμματα, δημιουργούσε μια νέα μεγαλύτερη ιστορία με περισσότερες λεπτομέρειες και με νέες εικόνες που είχε προσθέσει η φαντασία μου. Τελικά, τι από τα δύο ήταν πιο εύστοχο, η φωτογραφία ή το ίδιο το κείμενο; Η φωτογραφία που σου έδειχνε το αντικείμενο του πόθου ή το κείμενο που σε έβαζε σε μια διαδικασία να φανταστείς το αντικείμενο του πόθου με βάση τα δικά σου γούστα;